کد مطلب:94711 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:132
[صفحه 727] علی (ع) نامه زیر را به معاویه نگاشت و در آن وی را پند و اندرز آموخت پس از ثنا و ستایش كردگار، و درود بر پیامبر آفریدگار، تو بدان كه خداوند مهربان، دنیا را برای جهان جاودان آفرید، و آدمیان را در آن بیازمود تا آشكار شود كه، كردار كدامینشان نیكوتر و پسندیده تر و سپاس آمیزتر است. ما نیز برای این جهان ناپایدار آفریده نشده ایم، و مامور نیستیم تا در كامیاب شدنش تلاش و كوشش كنیم. ما را به دنیا آورده اند كه آزمون شویم. از این رو خداوند بزرگ مرا مبتلای تو، و ترا اسیر من ساخته، و یكی از ما دو تن را گواهی برای دیگری قرار داده، تا آزمون شویم. اما تو بخاطر دنیاپرستی، به تاویل و تفسیر قرآن شتافتی، و با شامیان، هم سخن شده، مرا به خون عثمان متهم ساختید، و از من چیزی خواستید و به من بهتانی زدید كه دست و زبانم از ارتكاب به چنان جنایتی و گناهی، سخت به دور است. بدنبال این سخن ناروا، دانایان، ابلهان را و ایستادگان، نشستگان را، علیه من برانگیختند و همه به مخالفت بر من شوریدند اینك از كار زشت خویش از خدا بترس. در برابر فرامین موهن ابلیس ایستادگی كن، و عنان خود را از چنگ او بدر آور، و به جهانی روی آور كه سرانجام راه ما و توست. بترس از آنكه پروردگار ترا به بلائی پریشانگر و بس پر شتاب مبتلا كند كه پیوند و اساس و بنیانت بركنده شود، و نسلت از صفحه روزگار محو و نابود گردد. به كردگار مهربان سوگند یاد می كنم، چنان سوگندی كه دروغ و فریب و ریا، هرگز در آن راه ندارد، كه اگر مقدرات و دور روزگار، مرا به تو رساند، چنان با تو خواهم كرد كه آفریدگار میان ما دو تن حكم كند، زیرا كه او بهترین دادگران است
صفحه 727.